Traducción de Mario Domínguez Parra
ELIOT A LAS AFUERAS DE MÚNICH
«Starnbergersee, Hofgarten», son palabras
que te encuentras mientras bajas por la primera de las laderas
del que Thomas Eliot llamó
«tierra baldía» (The Waste Land).
«Allí te sientes libre», nos dice, «in the mountains» (en las montañas).
Y quizá la muchedumbre al ver los lagos alpinos
hable de «yermo de espejos».
Y con justicia
cualquiera preguntaría: En lugares semejantes,
preciosos, ¿dónde viste, poeta,
aquella «tierra» que tildas de «baldía»?
En otra parte nos dará la respuesta, en los coros de «La roca»:
«El yermo», nos dice, «no se halla en los trópicos meridionales
sino en el corazón de tu hermano».
Feldafing, 11 de noviembre de 2003
Ο ΕΛΙΟΤ ΣΤΑ ΠΕΡΙΞ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ
«Starnbergersee, Hofgarten», είναι λέξεις
που συναντάς κατηφορίζοντας την πρώτη απ’ τις πλαγιές
αυτού που ο Τόμας Έλιοτ ονόμασε
«έρημη χώρα» (The Waste Land).
«Εκεί νοιώθεις ελεύθερος», μας λέει, «in the mountains» (στα βουνά).
Κ’ ίσως το πλήθος βλέποντας των αλπικών λιμνών
μιλά για «ερημιά από καθρέφτες».
Και δικαίως
θα ρώταγε κανείς: Σε τέτοιους τόπους,
πανέμορφους, πού είδες ποιητή
αυτό που αποκαλείς «έρημη χώρα»;
Αλλού θα μας τη δώσει την απάντηση, στα χορικά του «Βράχου»:
«Η έρημος», μας λέει, «δεν βρίσκεται στους νότιους τροπικούς
αλλά μες στην καρδιά του αδερφού σου».
Feldafing, 11 Νοεμβρίου 2003
LOS PELDAÑOS DE HOJAS
Tat tuam asi (eso soy yo): Es decir, incluso la gota de agua que desciende por los peldaños de hojas, que poco mana allí donde se profundiza la línea de su vida y que cae al final a la tierra, con el sonido de un húmedo instante.
ΤΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ ΤΩΝ ΦΥΛΛΩΝ
Τατ τβαμ ασί (εσύ είσ’ εκείνο): Δηλαδή, ακόμα και η νεροσταγόνα που κατεβαίνει τα σκαλοπάτια των φύλλων, ρέοντας λίγο εκεί που βαθαίνει η γραμμή της ζωής τους, και τέλος πέφτοντας στη γη, με τον ήχο μιας δροσερής στιγμής.
MÁSCARA DE VIDA
Iba a hacer un largo viaje en avión.
Mientras nos besábamos en la boca (nuestras lenguas como serpientes que se enroscan)
mientras nos besábamos en la boca Uranía interrumpió el beso y se estiró
hacia abajo
se quitó las braguitas, las metió en mi mochila y dijo:
Si por un casual os piden que os pongáis las mascarillas de oxígeno
mi amor ponte mis braguitas como máscara;
sostenlas con fuerzas sobre la nariz
y aspira de ellas una profunda vida.
ΜΑΣΚΑ ΖΩΗΣ
Έφευγα σε ταξίδι μακρινό μ’ αεροπλάνο.
Καθώς φιλιόμασταν στο στόμα (οι γλώσσες μας σα φίδια που τυλίγονται)
καθώς φιλιόμασταν στο στόμα η Ουρανία διακόπτει το φιλί κι
απλώνει κάτω
βγάζει το κιλοτάκι της, το χώνει μες στον σάκκο μου και λέει:
Αν τύχει και φωνάξουν να φορέσετε τις μάσκες οξυγόνου
εσύ το κιλοτάκι μου αγάπη μου για μάσκα να φορέσεις·
κράτα το εκεί σφιχτά πάνω στη μύτη σου
και ρούφηξε απ’ αυτό βαθειά ζωή.
EL SILO DEL CIELO
Ay que el cielo se agriete y me hinque en las simientes
de las estrellas y que duerma cual niño en el silo
que mientras juega con la cosecha el sueño le desconcierte.
Que sus tasas, sus tributos asesinos yo evite;
que me busquen por todos los lugares de la tierra los corruptos
y que nadie conozca mi célico escondite.
ΤΟ ΑΜΠΑΡΙ Τ’ ΟΥΡΑΝΟΥ
Αχ να ραγίσει ο ουρανός και να χωθώ στους σπόρους
των άστρων και να κοιμηθώ σαν το παιδί στο αμπάρι
που παίζοντας με τη σοδειά ο ύπνος το ’χει πάρει.
Να φύγω απ’ τα χαράτσια τους, τους φονικούς τους φόρους·
οι φαύλοι να με ψάχνουνε σ’ όλα της γης τα μέρη
μα την ουράνια κρύπτη μου κανένας να μην ξέρει.
TAN
Tan pobre que la belleza ya no le teme ni le lanza hojas de oro a las rodillas a los hombros a los codos.
Y al haber olvidado él cada escritura lo luminoso lo milagroso de los árboles le circundan mientras caen las gotas.
ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ
Τόσο πολύ φτωχός που πια η ομορφιά δεν τον φοβάται και του ρίχνει φύλλα από μάλαμα στα γόνατα στους ώμους στους αγκώνες.
Κι έχοντας λησμονήσει αυτός κάθε γραφή τον περιβάλλουν λαμπερά θαυμαστικά των δέντρων καθώς πέφτουν οι σταγόνες.
Escribir comentario